65. rocznica triumfu „pancerniaków” gen. Maczka pod Falaise - Wydarzenia - Biuro Bezpieczeństwa Narodowego

Delegacji polskiej przewodniczył gen. dyw. Mirosław Różański, dowódca 11. Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej, w skład której wchodzi 10. Brygada Kawalerii Pancernej nosząca imię 1. DPanc gen. Maczka. BBN reprezentowali: Jarosław Rybak dyrektor Departamentu Komunikacji Społecznej oraz Maciej Czulicki i Marcin Skowron. Jak co roku uroczystości rocznicowe organizowane były w kilku sąsiadujących ze sobą miejscowościach, które w czasie działań bojowych znajdowały się w rejonie działania polskich „pancerniaków: Urville-Grainville, Champeaux oraz Chambois w departamencie Orne. Głównymi organizatorami obchodów była Rada Departamentu Orne, a także Stowarzyszenie Memorial de Montormel-Coudehard wraz z byłymi żołnierzami gen. Maczka i kombatantami francuskimi. Najważniejszymi elementami uroczystości były msza świeta polowa oraz ceremonia składania kwiatów pod upamiętniającym bitwę pomnikiem na Wzgórzu 262 „Maczuga”. Właśnie w tym miejscu odczytano list Prezydenta RP skierowany do uczestników uroczystości. Ponadto w imieniu Głowy Państwa, sześciu polskim kombatantom mieszkającym we Francji, wręczone zostały Krzyże Kawalerskie Orderu Odrodzenia Polski – za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.

Bitwa o Falaise

Bitwa o Falaise miała miejsce w dniach 7-22 sierpnia podczas operacji sił sprzymierzonych zmierzających do przełamania obrony niemieckiej w północnej Francji. Działania wojsk alianckich, a w szczególności 1. Armii Kanadyjskiej, doprowadziły do częściowego okrążenia wojsk niemieckich. Korytarz, przez który mogły się wycofać w głąb Francji zawęził się do mniej niż 30 kilometrów. Zadanie zaryglowania tej luki powierzono 1 Dywizji Pancernej generała Maczka.
Dywizja sforsowała rzekę Dives, po czym 3. Brygada Strzelców w ciężkich walkach (17-18 sierpnia) zajęła miasteczko Chambois leżące na drodze wycofującego się Wehrmachtu. W tym czasie pozostałe jednostki dywizji stoczyły zwycięską walkę o wzgórza Mont Ormel i wzgórze 262. Polskie jednostki zostały jednak zaskoczone silnym kontratakiem II Korpusu Pancernego SS. Pomimo ciężkiego ostrzału i ponawianych szturmów, 1. Dywizji Pancernej udało się utrzymać pozycje, aż do zluzowania 21 sierpnia przez wojska kanadyjskie, dotychczas zatrzymane na wzgórzu 240. Bezpośrednio po odejściu z zajmowanych pozycji,1. Dywizja Pancerna przeszła do pościgu za wycofującymi się Niemcami.
W kotle pod Falaise udało się otoczyć 7 niemieckich dywizji, i poważnie osłabić jednostki, którym udało się wycofać. Straty Wehrmachtu szacuje się na 40 tysięcy wziętych do niewoli, 10 do 30 tysięcy zabitych i ciężko rannych. Polska 1. Dywizja Pancerna wzięła 5113 jeńców, zniszczyła 55 czołgów, 44 działa polowe, 38 samochodów pancernych i 207 pojazdów mechanicznych, tracąc przy tym 325 zabitych, 1002 rannych i 114 zaginionych. Zniszczeniu uległo też około 80 czołgów.