Ostatnie pożegnanie cichociemnego Alojzego Józekowskiego
W środę 26 listopada br. odbyły się uroczystości pogrzebowe ppłk. Alojzego Józekowskiego, ps. „Sadyba”, żołnierza polskiego września 1939 r. i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, przeszkolonego do roli Cichociemnego Spadochroniarza Armii Krajowej. 11 listopada br. Alojzy Józekowski został awansowany na stopień podpułkownika. Zmarł 18 listopada br. Miał 94 lata. W uroczystościach uczestniczyli przedstawiciele szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego.
Msza Święta w intencji zmarłego kombatanta odbyła się Katedrze Polowej Wojska Polskiego. Oprócz rodziny uczestniczyli w niej m.in. przedstawiciele Wojsk Specjalnych, w tym żołnierze Jednostki Wojskowej GROM, dziedziczącej tradycje Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej, kombatanci i harcerze, przedstawiciele środowisk patriotycznych.
Ppłk Alojzy Józekowski został pochowany w kwaterze Cichociemnych na warszawskich Powązkach Wojskowych przy udziale wojskowej asysty honorowej z Jednostki Wojskowej GROM i Dowództwa Garnizonu Warszawa.
Prezydent spotkał się z Cichociemnymi
15 lutego 2011 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski spotkał się z ppłk. Alojzym Józekowskim (na zdęciu pierwszy od lewej) podczas spotkania z przedstawicielami ostatnich żyjących cichociemnych. Wzięli w nim także udział także gen. Stefan Bałuk ps. Starba oraz mjr Stanisław Oleksiak, Prezes Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Spotkanie opłatkowe Prezydenta RP z żołnierzami GROM
18 grudnia 2012 r. Prezydent Bronisław Komorowski spotkał się z Alojzym Józekowskim na spotkaniu opłatkowym z żołnierzami Wojsk Specjalnych w Jednostce Wojskowej GROM
***
Alojzy Józekowski urodził się 21 grudnia 1920 w Lewinie Brzeskim na Opolszczyźnie. Niedługo później jego rodzina przeniosła się do Wodzisławia Śląskiego. Ojciec Alojzego Józekowskiego był kolejarzem i uczestnikiem powstań śląskich. Rodzina mieszkała w służbowym mieszkaniu na dworcu kolejowym. Alojzy Józekowski uczęszczał do szkoły powszechnej w Wodzisławiu Śląskim, a potem kolejno do dwóch gimnazjów: w Rybniku i w Żorach. Matka Alojzego Józekowskiego umarła w 1930 roku. W 1935 roku Alojzy Józekowski z ojcem przenieśli się do Rybnika. Alojzy Józekowski był zaangażowany w harcerstwo. Bardzo dużo podróżował po Polsce (z ojcem oraz z harcerzami). Otrzymał w domu wychowanie patriotyczne.
Wybuch II wojny światowej zastał go jako 19-latka w Katowicach. We wrześniu 1939 r., brał udział jako żołnierz 73. Pułk Piechoty. w walkach w okolicach Sosnowca i Jędrzejowa. Po powrocie do domu zdecydował się dalej walczyć z Niemcami i w tym celu podjął wyprawę do Francji przez Węgry i Włochy. Na Węgrzech trafił na kilka tygodni do obozu dla żołnierzy, skąd udało mu się wydostać. Do Francji przybył na początku grudnia 1939, dołączył do formującego się wojska polskiego w Bretanii. Brał udział w zajęciach w szkole podoficerskiej. W czerwcu 1940 uczestniczył w działaniach wojennych. Udało mu się ewakuować statkiem z La Rochelle do Plymouth w Anglii. Trafił do Szkocji do 1. Samodzielnej Brygady Strzelców. Przez ponad trzy lata był w Wielkiej Brytanii, gdzie kształcił się oraz brał udział w różnych kursach, m.in. wywiadowczych (kurs komandosów, szkoła podchorążych łączności, kurs doskonalący administracji wojskowej, polska szkoła wywiadu, kurs spadochronowy).
Jako żołnierz w Wielkiej Brytanii nawiązał przyjaźń z Sue Ryder, późniejszą słynną działaczką społeczną i charytatywną. Znajomość ta trwała przez dziesięciolecia. Na początku 1944 roku Alojzy Józekowski został przetransportowany na południe Włoch, do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi. Nie udało mu się jednak zostać przerzuconym do Polski. Jako żołnierz wykonywał różne zadania, ale nie brał udziału w walkach na froncie. Po zakończeniu wojny rozpoczął studia w Rzymie, które kontynuował w Anglii, ale nie zakończył ich. Zdecydował się wrócić do Polski. Studiował kierunki ekonomiczne najpierw w Gdyni, a potem w Katowicach. Pracował na Śląsku w kilku przedsiębiorstwach związanych z branżą górniczą i metalową. Po przeniesieniu się do Warszawy pracował w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego.
Przeszedł na emeryturę w 1982 roku. Mieszkał w Warszawie. Nie lubiąc bierności realizowała się także jako anglojęzyczny przewodnik warszawski, beskidzki, tatrzański i przewodnik łowiecki. Cały czas skrupulatnie prowadził dziennik i gromadził materiały. Na tej podstawie niebawem zostanie wydana jego książka zatytułowana „Znowu sie naraziłem”.
Źródło: Archiwum Historii Mówionej